Zeg dan toch nee, Guido. Of hoe the will to please je vaak niet gelukkig maakt op lange termijn.

Ik schreef al over perfectionisme. Vaak wordt dat verward met the will to please. Er zijn ook overeenkomsten. Net als perfectionisme kan the will to please je ver brengen in een organisatie. Mensen met een will to please zijn meestal graag gezien. Ze doen er dan ook alles aan om fantastisch te worden bevonden door iedereen. Ze zijn likeable, gemakkelijk om mee samen te werken, werken hard en behalen goede resultaten.

Als je niet met hen overeenkomt. Dan ligt het aan jou. Dat type mensen. Gotta love them. Dus we geven hun promotie. Logisch. Maar dan verwachten we plots leiderschap van diezelfde mensen, andere soort performance en visie. En dan stellen ze teleur. Want in zo’n functie willen we uiteraard geen pleasers meer. Maar vooral, dan geraken ze zelf in een moeilijke spiraal. Helaas soms met burn-out tot gevolg. Want hun succesformule werkt plots niet meer. Ze kunnen niet meer altijd en iedereen tevredenstellen. Dat is moeilijk voor mensen met een (sterke) will to please.

Hoe kan je het verschil herkennen tussen mensen die gewoon echt hun best doen en mensen die te veel people pleasen. Want we willen allemaal wel ergens dat onze collega’s ons leuk vinden en appreciëren. Collega’s of teamleden met een uitgesproken will to please willen (of kunnen) hun verwezenlijkingen niet claimen. Ze zullen bij een compliment al vaak als antwoord hebben: “ja, maar ik ben deel van een team hé. Het was een team effort”. Uiteraard is ook dat een karaktertrek die we appreciëren. Niemand heeft graag stoefers. Maar je zou het ook kunnen verwoorden als: “bedankt voor het compliment. Het was uiteraard teamwork en mijn aandeel was vooral x, y, z.” Nuances die een verschil maken. Mensen met een pleasing eigenschap verontschuldigen zich ook erg vaak. Zelfs als daar geen reden voor is. Op die manier insinueren ze dat iemand anders zijn mening waarschijnlijk beter is of dat die persoon belangrijker is. Als ze iets zeggen dan begint het vaak met: “het is waarschijnlijk niet belangrijk maar…” of “ik wou alleen maar…” Als je denkt dat je collega’s met een uitgesproken will to please hebt in je team hebt, dan kan je daar rekening mee houden. Hen helpen te groeien. Zo zou je een managementmeeting kunnen starten met “wat was jouw persoonlijk succes van de week” in plaats van “hoe is het”? Je kan jezelf, als pleaser, ook uitdagen om het woord ‘sorry’, enkel nog te gebruiken voor belangrijke dingen. Voor momenten waarop een sorry op zijn plaats is. Dus als je enkele minuten te laat bent voor een meeting zou je in plaats van ‘sorry dat ik te laat ben’, kunnen zeggen ‘bedankt om op mij te wachten”. Wist je dat heel veel hondenclubs en hondentrainingscentra, the will to please, heten. Heel raar, want ook een hond luistert niet omdat hij jou zo graag ziet. Sorry. Hij doet het voor een beloning, om een straf of conflict te vermijden of omdat het hem op 1 van beide manieren is aangeleerd. Babies worden ook niet geboren met the will to please. Bovendien is het niet toevallig dat veel meer vrouwen deze eigenschap hebben dan mannen. Het is met andere woorden aangeleerd gedrag. Je bent dus ook geen people pleaser, of althans, je bent meer dan dat, het is een eigenschap van je persoonlijkheid. Het goede nieuws is dat je het dus ook kan afleren.

Herken je jezelf erin? Begin dan al met een peer-coach te zoeken. Iemand die je vertrouwt in je organisatie, die je kan wijzen op wanneer je in de valkuil valt. Inzicht in je gedrag is namelijk de eerste stap.

Wil je meer hulp of herken je managers van jouw team hierin en wil je hen helpen groeien. Contacteer me via info@thecoachingbusiness.be of het contactformulier.